اوایل اکتبر گروهی از دیپلمات‌های طالبان وارد ساختمان کنسولگری افغانستان در شهر بن شدند، در را با کلید باز کردند و بی‌هیچ مقاومتی ساختمان را در اختیار گرفتند. دو روز پیش از آن، سرکنسول پیشین، حامد ننگیالی کبری، در اعتراض به تصمیم دولت آلمان برای پذیرش دو نماینده‌ی طالبان استعفا داده بود و همراه با تمام کارمندانش کنسولگری را ترک کرده بود. با رفتن او، آخرین نمایندگی مستقل افغانستان در آلمان نیز سقوط کرد. این ساختمان اکنون حاوی داده‌های حساس افغان‌ها و خانواده‌هایشان است. هشدارهای فعالان حقوق بشر نتوانست کاری از پیش ببرد.
گنجینه‌ای از داده‌ها در دستان طالبان
این ساختمان ساده در جنوب بن مکانی فراتر از یک دفتر اداری است. سرورهای کنسولگری حاوی داده‌های بسیاری از سفارت‌ها و کنسولگری‌های افغانستان در اروپا، کانادا و استرالیا است؛ نمایندگی‌هایی که هنوز حاضر نشده‌اند با طالبان همکاری کنند. به گزارش رسانه تاگزشاو، اگر طالبان به این سرورها دسترسی پیدا کرده باشند (که احتمال آن زیاد است)، جان بسیاری از افغان‌های مخالف رژیم و خانواده‌های آن‌ها در افغانستان در خطر است.
مدارک تولد، ازدواج، پاسپورت، و مکاتبات شخصی؛ همه چیز در همان سیستم دیجیتال نگهداری می‌شود که اکنون بسیاری می‌ترسند این اطلاعات به دست طالبان افتاده باشد چرا که طالبان می‌توانند با این داده‌ها خانواده‌های مخالفان خود را در افغانستان شناسایی و تحت فشار قرار دهند. اطلاعات موجود می‌تواند به طالبان نشان دهد چه کسی با چه کسی خویشاوند است و در کجای افغانستان زندگی می‌کند.
هشدارهایی که شنیده نشدند
ماه‌ها پیش از این اتفاق، دیپلمات‌های افغان در خارج از کشور در نامه‌ای محرمانه به دولت آلمان هشدار داده بودند که اگر طالبان کنسولگری بن را در اختیار بگیرند، می‌توانند از اطلاعات برای تعقیب و مجازات پناه‌جویان استفاده کنند که امنیت هزاران نفر در خطر خواهد بود. آن‌ها در جولای ۲۰۲۵ بار دیگر هشدار دادند که وزارت خارجه آلمان فقط گفت «این نگرانی‌ها را به اطلاع گرفته است.»
طبق گزارش شبکه‌ی ARD، دولت آلمان از این خطر کاملا آگاه بود اما اجازه داد طالبان کنترل را به دست گیرند.
فعال حقوق بشر افغان – آلمانی، پاتونی تایشمن، ماه‌ها تلاش کرد جلوی این اتفاق را بگیرد. تایشمن می‌گوید:«ما نامه‌های سرگشاده‌ای به دولت آلمان نوشتیم، امضا جمع کردیم و در برلین مقابل وزارت خارجه تظاهرات کردیم، اما حتی گفت‌وگوهای شخصی هم فایده‌ای نداشت.» اکنون همان چیزی رخ داده که او از آن می‌ترسید.
سکوت دولت و صدای اعتراض مردم
وزارت خارجه آلمان می‌گوید طالبان را به‌رسمیت نمی‌شناسد اما در عمل اجازه داد نمایندگان طالبان وارد آلمان شوند و کنترل کنسولگری را به دست گیرند. کبری، سرکنسول پیشین، کارت دیپلماتیک خود را از دست داد و مجبور به ترک محل کارش شد. تایشمن می‌گوید:«در واقع، آلمانی‌ها خودشان کار طالبان را برایشان انجام دادند.»
چهره‌ی تازه‌ی کنسولگری بن
اکنون وب‌سایت کنسولگری تغییر کرده است و دیگر نامی از «جمهوری اسلامی افغانستان» دیده نمی‌شود. صفحه‌ی جدید با طرح و رنگ‌های مشابه وزارت خارجه طالبان در کابل ساخته شده است. نمادی از واقعیتی تلخ: صدای جمهوری‌ای که دیگر وجود ندارد، خاموش شده و جای آن را امارت گرفته است.
سایه‌ی ترس و بی‌اعتمادی
برای افغان‌هایی که در تبعید زندگی می‌کنند، بن یادآور امید بود؛ جایی برای گرفتن مدارک، تمدید پاسپورت یا ارتباط با وطن. اما حالا همان دفتر تبدیل به نمادی از ترس شده است؛ ترس از این که نامشان، پرونده‌شان، یا حتی نشانی خانواده‌شان در دستان کسانی باشد که روزی از آن‌ها گریخته‌اند.
و پرسشی که بی‌پاسخ باقی مانده است: چه کسی از امنیت افغان‌های مهاجر در برابر این بی‌توجهی محافظت خواهد کرد؟
نویسنده: زهرا نظری
