سحر مازیار، ۹ سال پیش از ایران به عنوان دانشجو به آلمان مهاجرت کرد، او در حال حاضر دانشجوی دکترا دررشته ایران شناسی، با گرایش ادبیات زنان در دانشگاه بامبرگ است. او که به نقاشی علاقه زیادی دارد، هنر نقاشی را ۳ سال است که بطور جدی دنبال میکند و حدودا ۱ ماه پیش اولین نمایشگاهش در آلمان با عنوان اشتیاق و دلتنگی را افتتاح کرد. در فضای کوچک ولی دوستانه «سنترو» نهاد مستقل اجتماعی که تقریبا ۲ سال پیش به همت جمعی از افراد فعال در حوزه اجتماعی و فرهنگی در رودلهایم به جهت برگزاری برنامههای تفریحی، فرهنگی و معرفی کتاب برپا شده، نمایشگاهش را افتتاح کرد و خوشبختانه من هم در آن حضور داشتم.
بیشتر کارهایش زاده تخیلش است و بیشترآبسترکت است. گاهی هم روی مجموعهای مشخص کار میکند، بطور نمونه، مجموعه اخیرش که الهامی از آزادی زن است و حتی فلایر نمایشگاهش هم با نقاشی از همین مجموعه مزین شده.
بیان آلام درونی با هنر:
از او پرسیدم چه سبکی کار میکند و از چه الهام میگیرد؟
گفت: سبک خاصی را دنبال نمیکنم، بیشتر تحت تاثیر ایدههای ذهنیام هستم، بیشتر بیان احساس و آلام درونیام. سحر به این باور است که شبیه خیلی از مهاجرین دیگر، همیشه تمنای وطن، تمنای آزادی و صلح جهانی از دغدغههای ذهنی اش هستند و این نمایشگاه گوشهای از بیان این همه حس درون است. پرسیدم در نمایشگاهش اثری هست که حس نزدیکتری با روحیات و به قول خودش آلام درونیاش داشته باشد؟
گفت: در حقیقت در همه اثرهایم تکهای از جهان درونم نهفته است ولی طی این چند ماه، همه دچار آلام و احساسات شدیدی همچون امید به زندگی، نا امیدی، ترس و غم هستیم که برای من الهام بخش بوده و تحت تاثیر قرار گرفتم و سعی کردم در کارهایم بازتاب دهم. او به ۳ اثر اخیرش اشاره میکند که مشخصا با وقایع اخیردر ایران همزاد پنداری میکند و وقایعی که در خیابانها درجریان است را بیاد می آورد.
حرف آخر:
او با حسن ختامی پر معنی از این اثر با عنوان تداعی کننده : زن، زندگی آزادی یاد میکند. این نمایشگاه کماکان در جریان است و تا تاریخ ۸ مارس سال جاری ادامه خواهد داشت. ساعات بازدید از نمایشگاه سه شنبه ها از ساعت ۵ تا ۱۰ عصر در مرکز «سنترو» در رودلهایم میباشد.
